Terremoto (1)

De lampen aan het plafond trillen heen en weer. Het is alsof ik een geluid kan horen, of is het meer een gevoel? Een licht knorren in mijn maag, of is het mijn nekvel? Een beetje het gevoel dat je krijgt wanneer er een vliegtuig te laag over vliegt. Of is het onweer? Zo als een donderstorm die op een hete zomermiddag langzaam over de randen van de stad komt glijden om dikke plenzen regen onder luid gedonder over de gebouwen heen te laten kletteren.  Mijn klasgenoten kijken onverstoord naar de docent. Ik vang zijn blik en trek vragend mijn wenkbrauwen op. Hij kijkt snel weg en gaat door met de les.

“Perrrrrrro y pero” rolt hij overdreven de letter ‘r’ door het lokaal, terwijl de overwegend Amerikaanse medestudente zich over de klank breken: “perrow… pèrowww.”

Ik kijk naar Pim, mijn Nederlandse reisgenoot die ik hier op de Spaanse taalschool heb leren kennen. “Jij voelde dat ook toch?” fluister ik.

Pim haalt onverschillig zijn schouders op: ”Ja, ach, zal wel normaal zijn hier. Santiago is geen Amsterdam hè.”

Ik probeer mijn aandacht bij het laatste stukje van de les te houden, maar het lukt me niet het gevoel van me af te schudden. Onbehaaglijk, of nee, onheilspellend. Alsof er iets groots gaat gebeuren. Na de les maar ergens lekker een drankje doen met Pim, dan ben ik het gevoel vast zo weer vergeten.

Elke lesdag eindigen we door op het naastgelegen terrasje een cerveza te proosten op de uitgebreide woordenschat. We worden zoals gewoonlijk bediend door de extravagante Claudio, die van de gelegenheid gebruik maakt om zijn danspassen voor zijn avondbaantje in drag-café Boca’s te oefenen op enthousiast publiek. In ruil voor onze aanmoedigingen blijft de toevoer van koude biertjes constant, wat de sfeer goed op peil houdt. Nieuwe vrienden, die we in de afgelopen weken via Claudio hebben leren kennen, voegen zich bij ons borreluurtje en al snel besluiten we voor het diner naar de andere kant van Santiago te wandelen. Daar zit restaurant Los Vikingos. De inrichting van het restaurant schijnt nogal consequent ver doorgeslagen te zijn naar een realistisch Viking tafereel. Na het afkluiven van een everzwijnhammetje of boerderijkippetje, mogen de gasten de botten zo over hun schouder op de vloer gooien. Bier wordt geserveerd in hoorns en stalen nappen. Alles bij elkaar moet een zwijnenstal zijn. Dat wil ik voor geen goud missen.

Om de kilometer rusten we even uit op een terrasje met een drankje, een choripan, churrasco, of kleine empanada. Zo gaat de dag vrijwel ongemerkt over in de avond. Het onheilspellende gevoel van eerder die middag is uit mijn gedachten verdwenen. Bijna aan de andere kant van de stad aangekomen, zien we uitbundige groepjes mensen een onopvallende boerenschuur binnenstappen. Iedere keer dat de deur open gaat horen we luidkeels gezang, gitaarspel, trompetten en mensen die op de vloer stampen. De feestelijkheid lokt ons naar binnen en we wurmen ons door de drukte naar een laatste beschikbare tafel in de hoek van de schuur. Pim haalt drankjes voor iedereen. Hij komt terug met een dienblad met hele grote bekers met een onduidelijke inhoud. Halve liters bruine drab met een drijvende witte bol waaruit een rietje steekt.

“Terremoto! Terremoto!” roept Claudio verrukt! Terwijl hij op de vloer begint te stampen. Om hem heen beginnen ook gelijk anderen met hun voeten te stampen en te roepen:  “Terremoto!”

Het blijkt de naam van het mysterieuze drankje te zijn. Het betekent ‘aardbeving’. Een naam die met name gekozen is door de sterkte van de alcohol en de shock die je ervaart bij de eerste slok. Het drankje is ‘afgekeurde’ wijn met een flinke scheut rum en een bol ananasijs er bovenop drijvend. Het wordt gedronken met een rietje, waarbij je eerst de bol ijs moet vermengen met de drank. Bij de eerste slok denk je gatverdamme, bij het einde van je glas bestel je een tweede en aan het einde van je tweede glas ben je zo aangeschoten dat je ook nog een derde bestelt. Terremoto is het enige drankje dat ze hier verkopen. Als snack kun een hardgekookt ei of broodje varkenshuid bestellen. Hoe lekker dat ook klinkt, laat ik die spijzen aan me voorbijgaan. (Ja, sarcasme is kennelijk ook een ingrediënt van de Terremoto).

De feestgangers blijven met hun voeten zo hard stampen op de grond, dat het bij ieder rondje lijkt of er een echte kleine aardbeving aan de gang is. Een seconde zorgt die gedachte voor een onbestemd gevoel in mijn maag. Wat is toch dat gevoel dat me de hele dag achtervolgd? Maar nog voor de gedachte zich in me vastbijt, krijg ik weer een nieuw drankje in mijn handen gedrukt en laten we ons meevoeren op de wankele klanken van de gitaar en trompetten.

We besluiten na minstens drie drankjes dat het definitief te laat is voor een bezoek aan het restaurant. We wagen komend weekend wel een nieuwe poging. In plaats daarvan gaan we lopend, nee dánsend, naar de dichtstbijzijnde karaokebar. De Terremotos hebben ons wijsgemaakt dat het noodzakelijk en uitstekend plan is dat we I believe in a thing called love  van The Darkness gaan zingen op een podium.  De karaokebar is gehuld in een sfeer van vergane glorie, maar met nét genoeg gasten om het een bestaansrecht te geven. De uitbater lijkt sprekend op Elvis Crespo. Wanneer hij even later de bar verlaat om zelf ook een lied te zingen klinkt het: “Suavemente, besame..”. Ik schiet in de lach en kom niet meer bij. Wat is Santiago een geweldige stad! Iedere dag lijkt tot nu toe een aaneenrijging van onwaarschijnlijkheden, toeval en komische voorvallen.

Uren later, het zal zo’n twee uur ‘s nachts zijn, val ik in een diepe slaap in mijn bloedhete studio. Voor mijn gevoel glijd ik net in een diepe slaap, wanneer ik een diep gebrom hoor. Of is het een gevoel? Het lijkt steeds luider te worden. Het geluid komt van buiten, of is het dit gebouw? Als heel rustig mijn bed begint te wiegen schiet de stem van Pim door mijn hoofd: “Och, dat zal hier wel normaal zijn..” Ik wil me net omdraaien om verder te gaan slapen als er ineens een keiharde knal klinkt.

Wordt vervolgd…