Winter lockdown

              Daar gaan we weer, denkt Naomi. Deze winter wederom een lockdown. Geen restaurantbezoekjes, geen feestjes, geen avonden dansen in de club. Haar vriendinnen zullen zich komende maanden op de bank tegen hun wederhelften aanvlijen. Een seconde wordt ze overvallen door een gevoel van spijt. Had ze het dan niet uit moeten maken met Yuri? Ze schudt de gedachte gauw van zich af. Hoog tijd voor grof geschut, denkt ze. Tijd voor Tinder. Als er geen romantiek uit voortkomt, heeft ze in ieder geval wat te doen. Dan wel het swipen van de vele anonieme gezichten, of anders een avondje gezellig eten of drinken bij iemand thuis. Wat heeft ze te verliezen?

                            Yes! Weer een lockdown, denkt Dean. De komende maanden niet onzeker langs de tafels van vrouwen lopen, die toch veel te druk in gesprek zijn om hem op te merken. Een aantal maanden niet wanhopig proberen oogcontact te krijgen met die ene mooie vrouw, in de hoop dat hij dichtbij genoeg zou kunnen komen. Deze winter nodig ik ze uit bij mij. Ik zal ze verleiden met een lekker diner en een goed glas wijn. Wie weet waar zulke intieme dates toe zouden kunnen leiden. Zou Tinder nog steeds bestaan? Eens even kijken of daar tegenwoordig nog leuke vrouwen op te vinden zijn. Met een beetje mazzel kan hij voor aankomend weekend al een leuke date regelen.

              Nee he, niet weer, denkt Peter. Hij zet de tv uit nog halverwege de persconferentie waarin Rutte voor de tweede winter op rij een lockdown afkondigt. Vorig jaar had de lockdown voor hem geresulteerd in werkweken van meer dan 80 uur. Op dagelijkse basis worden uitgescholden, uitgejouwd en bespuugd. Iedere zaterdag weer dezelfde mensen van het Museumplein af sturen, altijd met veel heisa, lawaai en omstanders die al zijn bewegingen minutieus vastleggen met hun smartphones. Wachtend tot hij een keer knapt. Wachtend tot hij iets doet wat nog meer onwetende Facebookers naar het kamp der onnozelaars zal doen overlopen. Komend weekend zal het wel weer raak zijn met de zogenaamde koffiedrinkers. Peter pakt een laatste biertje om makkelijker in slaap te komen. Hij valt in slaap met de vurige wens komende zaterdag eens voor ouderwets boevenwerk opgeroepen te worden. Het nieuwe normaal bevalt hem voor geen anderhalve meter.

                            Naomi wisselt voor de vierde keer van outfit. Toch wel spannend om een date te hebben met een onbekende. De foto´s op Tinder beloven in ieder geval veel goeds. Dean is tot nu toe de enige match die niet gelijk begint over seks. Hij lijkt geïnteresseerd in wie ze is, in plaats van hoe ze er uit ziet. Hij had in het korte gesprek veel vragen gesteld. Dean wilde weten over haar werk, of haar ouders dichtbij woonden, hoe het thuiswerken haar beviel, of er veel controle was vanuit haar baan of ze het werk wel goed deed. Heel anders dan de andere matches, die gelijk vroegen of ze een foto van haar borsten wilde sturen.
Dean heeft haar uitgenodigd voor een diner bij hem thuis.

              Dean geniet van de voorbereidingen in de keuken. Alles gaat precies volgens plan! Wie had gedacht dat hij zo snel zo’n perfecte date zou vinden? Nu moet hij zijn hoofd er goed bij houden, geen fouten maken! Hij heeft de date minutieus gepland. Drie smaakvolle gangen, uiteraard met genoeg wijn, en zal Naomi het geheime ingrediënt proeven?
Dean werpt nog een laatste blik in de spiegel. Niet vergeten te lachen en ontspannen. Ze mag niets merken van je zenuwen, prent hij zichzelf in. Het geluid van de deurbel is het startsein van deze speciale date. Hij raspt zijn keel en doet dan met een vrolijke grijns de deur open.

              Gelukkig, denkt Naomi, hij ziet er net zo uit als op de foto’s. Opgelucht stapt ze naar binnen. “Zo! Jij hebt flink opgeruimd voor mijn komst! Of is het altijd zo netjes?” Ze ziet haar date gniffelen. Wat schattig, hij lijkt wel verlegen. Maar die ogen, zo indringend. Om in te verdrinken! “Wat ruikt het al heerlijk, zeg!” gaat Naomi verder. “Wat ben je aan het maken?”

               “Dat is het hoofdgerecht dat je ruikt.” Dean volgt zijn date opgelucht richting de eetkamer. Gelukkig is Naomi de dame van de foto’s. Je weet het maar nooit! Hij moet er niet aan denken dat er een reusachtige kogelstootster voor hem had gestaan. Dat zou de avond dan vermoedelijk wel een ander verloop geven dan die waar hij op hoopte. “Ga maar lekker zitten. Wijntje?” vraagt Dean terwijl hij naar de keuken loopt.
“Lekker!” hoort hij Naomi roepen.
Ze proosten op een gezellige avond en laten zich het eten goed smaken.
“Heerlijk dit!” Zegt Naomi; “Wat zit er in? Is dat komijn?”
“Een geheim ingrediënt, je raadt het nooit.” Een trots gevoel maakt zich van Dean meester. Heerlijk als een plan precies verloopt zoals het moet.

              Een golf van misselijkheid komt bij Naomi vanuit het niets naar boven. Zoveel heeft ze toch niet gedronken? Ze zit weliswaar al aan het derde glas wijn, maar dat is niets vergeleken met haar gebruikelijke wijn-intake voor een zaterdagavond. Toch maar even naar het toilet. Hoe gênant zou het zijn om tijdens deze eerste ontmoeting met een ranzige buikgriep op het toilet van haar date te belanden?  Bah, ze voelt zich zelfs duizelig van de buikkramp. “Sorry Dean, we moeten even wachten met het toetje. Waar kan ik je toilet vinden?”

              “Tweede deur rechts in de hal, neem je tijd”, antwoordt Dean. Een glimlach kan hij maar net onderdrukken. Wel fijn, deze onverwachte pauze in het diner! In zijn planning had hij de grande finale moeten voorbereiden met Naomi nog aan tafel. Nu gauw de laatste onderdelen van het plan gereed  maken. Alleen straks even zoeken naar de schroevendraaier.

              Peter is net op weg naar het Museumplein als zijn dienstradio een melding doorgeeft.
Kan de dichtstbijzijnde auto even langs de Jan van Galen 37? Een verwarde dame heeft gebeld. Ze klonk onder invloed. Ambulance is ook onderweg.
Daar ben ik dichtbij, beseft Peter. “Auto 1344 is onderweg, ik ben om de hoek.”
Twee minuten later rijdt Peter de straat al in. De ambulance is er nog niet eens.

              Hij belt aan bij nummer 37. Een charmante jongeman opent de deur.
“Kan ik u helpen, meneer agent?”
“Goedenavond, ik reageer op het telefoontje van een dame op dit adres. Kan ik haar even spreken?” Peter ziet de man een seconde schrikken.
“Hier is geen vrouw, fijne avond nog!” stamelt de man, terwijl die de deur probeert te sluiten.
Peter kan nog net zijn voet tussen de deur drukken en duwt de deur weer open. “Ik wil toch even binnen kijken, als u het niet erg vindt.”
“Het komt eigenlijk niet goed uit, ik ben net aan het schilderen, snapt u?”
Peter bekijkt de man van top tot teen. Dat hij aan het schilderen is verklaart waarom de man een beschermende overal draagt. Maar die vrouw dan?

              Naomi opent langzaam haar ogen. Waar is ze? Ze ziet blauwe lampen flitsen en hoort veel rumoer om zich heen. Iemand sjort aan haar arm.
“Ah, je bent weer wakker”, zegt de persoon. “Dat was kantje boord.”
Naomi ziet dat het een ambulancebroeder is. Ze wil wat terug zeggen, maar waarom is haar mond zo droog? Het lijkt wel of er een droog stuk leer in haar mond ligt.
“Ssssh, hier heb je wat water.”
Naomi probeert te bedanken, maar herkent de klanken die uit haar mond komen niet.
“Stil maar, je bent veilig.” zegt de broeder.
Veilig? Naomi wil zich herinneren wat er is gebeurd, maar alles lijkt een waas. Ze hoort geschreeuw. Buiten ziet ze een man hardhandig en geboeid weggesleurd worden door een agent. De man kijkt haar aan en lacht. Dean!

              Zoiets als vanavond heeft Peter nog nooit meegemaakt. Het lijkt wel een film! Wie bedenkt zoiets? Toen hij het huis van de man in wilde gaan, was die hem ineens aangevallen. Gelukkig was Peter nog altijd rap van reflex. De aanval van de man had hij afgewend en hij had hem in de boeien geslagen en vastgemaakt aan de radiator. Terwijl hij wachtte op versterking was zijn oog ineens gevallen op een schroevendraaier voor de deur van het toilet. Alsof iemand de deur van buitenaf probeerde open te schroeven.  Vreemd, dacht Peter bij zichzelf. Ineens herinnerde hij zich de vrouw die gebeld had.  “Wie zit er in dat toilet?” had hij de man gevraagd.
“Niemand, ik draaide hem juist op slot”, zei de geboeide man.
Waarom grijnst die man toch zo? Peter kreeg er de kriebels van. Met een schuin oog op de man opende Peter het toilet. Daar lag de vrouw!

              Nadat de man was afgevoerd naar het politiebureau en de vrouw naar het ziekenhuis werd gebracht, had Peter nog een ronde door het huis gemaakt. De hele woon- en eetkamer waren van onder tot boven bekleed met plasticfolie. De tafels, de stoelen, de bank, de schilderijen, de tv, álles was afgedekt. De koffietafel was naast de eettafel geschoven. Hierop lagen tientallen messen uitgestald in een rij, van groot naar klein. Vier bouwlampen waren gericht op de eettafel, als in een operatiekamer. Wat als Naomi haar telefoon niet meegenomen had naar de wc?